Westelijke Sahara I - Duitse zege in Afrika 50 jaar na Rommel - German victory in Africa 50 years after Rommel!

Blog Westelijke Sahara I - Duitse zege in Afrika 50 jaar na Rommel! (see below for English)
Of: hoe een paar Duitsers de grens met Mauritanië openden.
​

• Dwars door de Sahara maar waar???
• 'Durchhalten'
• De minister is op een trouwerij
• Gaan dus

 Wat bezielde me? Een jaar of 30 was ik en ik moest en zou dwars door de Sahara naar de Sahel. Waarom? Dat vroeg ik me niet af. Het moest gebeuren. Doodsimpel. Het gevoel was getriggerd door een boek van twee Duitsers die om de haverklap door Algerije naar het Zuiden trokken, dat wist ik wel. De beelden van hun oude Peugeots 504 op de onmetelijke vlaktes naar Tamanrasset brandden op mijn netvlies.
 
Dwars door de Sahara maar waar???
Eind ‘91 werd iets mij duidelijk dat al een paar jaar had gesudderd: het zou gaan gebeuren. In ‘92 zou ik de Sahara doorsteken. Dwars door Algerije naar Mali en Niger. Het besluit was genomen en de week daarna won het FIS (Front Islamique du Salut) de 1e ronde van de Algerijnse verkiezingen waarop de regering de tweede ronde annuleerde. Naar eigen zeggen uit vrees voor een toekomstige staat onder de Sharia. Onmiddellijk brak er een bloedige en wrede burgeroorlog uit waarbij veel burgers, journalisten en buitenlanders (Europeanen moesten het ontgelden) om zeep werden geholpen. Dramatisch natuurlijk voor het Algerijnse volk. Vervelend en jammer voor mij. Mijn ogen dwaalden over de kaart voor alternatieven. Waar kon je veilig de Sahara door naar de Sahel? Wel….. nergens. Soedan daar was een burgeroorlog. Tsjaad was sowieso gevaarlijk voor buitenlanders. Libië stond op zeer gespannen voet met het Westen. Niet lang daarvoor was het nog gebombardeerd door de Verenigde Staten. De VN waren druk bezig sancties op Libië voor te bereiden. En dan Marokko. Ik kende het land al aardig en wist dat je over asfalt tot aan Dakhla kon komen. Dakhla lag diep zuidelijk in Westelijke Sahara. Marokko had de voormalige Spaanse kolonie voor bijna 4/5 onder controle. Toeristen mochten er alleen zijn als ze op het asfalt langs de kust bleven. Maar er kwam nauwelijks een toerist. Ik was ze op mijn omzwervingen althans niet tegengekomen.
Zuidelijker dan Dakhla kwam je dus niet. De grens met Mauritanië zat potdicht. Het zag er naar uit dat mijn avontuur een premature dood stierf.
​
‘Durchhalten’
De jaren erna volgde ik het Algerijnse nieuws nauwgezet maar nooit een bericht dat de burgeroorlog was gestopt om Marco Hupkes een rustige doorgang naar Timboektoe te verlenen. Wachtend op het moment dat dingen er gesettled zouden zijn ging ik door met wat ik deed: de woestijngebieden in Marokko bereizen en als ik thuis was laafde ik me aan de avonturen van anderen door boeken en tijdschriften te lezen. En toen las ik een artikel in een avonturenmagazine en alweer waren het Duitsers die een move bij mij teweegbrachten. Er was een stel zo eigenwijs geweest om al snel na het uitbreken van de vuile oorlog in Algerije gewoon naar Marokko te rijden en de sprong naar Mauritanië te wagen, wat zeg ik, af te dwingen. Op alle verwoede pogingen in Duitsland papieren en ‘laisser-passer’ pasjes te regelen bij Mauritaanse en Marokkaanse ambassades, consulaten, zaakgelastigden, enzovoort, kregen ze alleen maar nul op het request. Zo besloten ze om met een paar man en twee oude Mercedessen 200 naar Marokko te rijden en de gewenste papieren daar te bemachtigen. Na letterlijk en figuurlijk van kastjes naar muren te zijn gestuurd en tot 3 keer toe met allerlei beloftes heen en weer te zijn gereden tussen Rabat en Dakhla (1700km, een etmaal rijden), begrepen dat ze van niemand papieren kregen omdat die papieren eenvoudigweg niet bestonden en niemand er zijn handen aan wilde branden. Ze besloten het iets harder te spelen. De meeste mensen in Dakhla met een uniform  kenden de Duitse jongemannen intussen persoonlijk en wellicht hadden ze al wat respect verdiend vanwege hun vasthoudendheid. Maar nu kwam er wel een staaltje van durchhalten zoals men daar nog niet had gezien. Het woord durchhalten zegt alles: het is doorzetten en volhouden inéén. De jongens bezochten dag na dag alle kantoren in Dakhla en verklaarden steeds maar weer dat ze er waren om naar het zuiden te gaan of anders te blijven. Nadat de plaatselijke geüniformeerden doorkregen dat er maar een manier was om van deze Duitsers af te komen produceerden ze een permis en gaven ze onze vrienden een militaire begeleiding richting de Mauritaanse grens. De laatste 40 kilometers konden ze zelf afleggen. Dwars door het mijnenveld. En zo kwam het dat op een dag begin jaren ’90 op een slingerpaadje tussen duinenrijen een Mauritaans soldaat en een paar eigenwijze Duitsers met 2 oude Mercedessen oog in oog stonden.
De militair nam ze mee naar een grenspost even verderop. Een hok van hout, golfplaat en oude olievaten met een hele lange antenne.
 
De minister is op een trouwerij
De militairen waren volledig verbouwereerd en wilden onze vrienden terugsturen. Deze hadden maar een antwoord: "we zijn uit Berlijn tot hier gekomen en gaan niet terug. We zijn op weg naar Dakar en wachten hier op toestemming." Er werd druk getelegrafeerd met verschillende, misschien relevante, ministeries in Nouakchott. Toen na een paar dagen een soort van helder was welk ministerie zich bevoegd voelde kwam de volgende boodschap: 'de minister is op een trouwerij en misschien over 3 dagen weer op kantoor.' Zodoende zaten onze jongens er al bijna een week. Voedsel en water raakten op en de militairen deelden hun schaarse voorraden met deze wonderbaarlijke avonturiers. Na een week bivakkeren in niemandsland kwam het verlossende woord: 'laat ze erdoor en geef ze een stempel in hun pas.' Laatst bedacht ik me; Mauritanië is een van de weinige landen die geregeerd worden door nomaden. Zou dat bij het besluit om deze stoere zwervers toe te laten meegespeeld hebben? De minister was ten eerste en vooral clanhoofd van een van de grote nomadenstammen....
Hoe dan ook, de weg door de Sahara was geopend! 50 jaar na Rommel een grootse Duitse overwinning in de Sahara. Die 'Durchhalteparole' hat gewirkt. Het artikel in het magazine besloot met de melding dat de westelijke route sindsdien een feit was.
​
Gaan dus
Toen ik na het lezen van dit artikel besefte dat ik een paar jaar voor niets had zitten wachten was het snel beklonken. Een maand later was ik op weg.
 
Dit blog was het eerste van een reeks over  Westelijke Sahara.  Er komt meer.


In English
   
Blog Western Sahara I - German victory in Africa 50 years after Rommel!
Or: how some cool Germans opened the border with Mauritania.
  

• Across the Sahara but where ???
• "Durchhalten"
• The minister is going to a wedding
• So, now go

 
 What was up with me? I was about 30 years old and I had to go across the Sahara to the Sahel. Why? I didn't question that. It had to be done. That simple. The feeling was triggered by a book by two Germans who traveled through Algeria to the Sahel 4 times a year, I knew that much. The images of their old Peugeots 504 on the vast plains to Tamanrasset burned on my lenses.
 
 Across the Sahara but where ???
 At the end of '91 something became clear to me that had been simmering for a few years: it was going to happen. In '92 I would cross the Sahara. Straight through Algeria to Mali and Niger. The decision was made and the week after the FIS (Front Islamique du Salut) won the 1st round of the Algerian elections, after which the government canceled the second round. In their own words for fear of a future state under Sharia. Immediately a bloody and brutal civil war broke out, killing many civilians, journalists and foreigners (Europeans). Dramatic of course for the Algerian people. Annoying and unfortunate for me. My eyes wandered over the map for alternatives. Where could men safely cross the Sahara to the Sahel? Well… .. nowhere. In Sudan there was a civil war. Chad was dangerous anyway. Libya had quarrels with the West. Not long before it had been bombed by the United States. The UN was busy preparing sanctions on Libya. And then Morocco. I already knew the country well and knew that you could get to Dakhla by tarmac. Dakhla was located deep south in Western Sahara. Morocco had the former Spanish colony under control for almost 4/5 part. Tourists were only allowed to come there if they stayed on the tarmac along the coast. But hardly a tourist came. At least I had not encountered any on my wanderings.
You couldn’t come further south than Dakhla. The border with Mauritania was closed. It looked as though my adventure died a premature death.

"Durchhalten"
In the years after I followed the Algerian news closely, but never a message that the civil war had ended in order to allow Marco Hupkes a quiet passage to Timbuktu. Waiting for things to settle, I continued what I was doing: traveling the desert areas of Morocco and when I got home I dug into the adventures of others by reading books and magazines. And then I read an article in an adventure magazine and again it were some Germans who triggered my aspirations. A couple of guys had been stubborn enough to drive to Morocco soon after the outbreak of the dirty war in Algeria and take the plunge to Mauritania. On all attempts in Germany to obtain papers and 'laisser-passer' cards at Mauritanian and Moroccan embassies, consulates, etcetera, they only received a big zero on their request. They decided to drive two old Mercedes 200 to Morocco with a few men and get the desired permits there. After being sent to dozens different offices driving 3 times back and forth between Rabat and Dakhla (1700km / 24 hours) with all kinds of promises, they understood that they did not receive any documents and stamps from anyone because that stuff simply did not exist and nobody wanted to put his job at risk. They decided to play it a bit harder. Most people in Dakhla with a uniform knew them by now, and perhaps they had already earned some respect for their tenacity. But now there was a sample of ‘durchhalten’ as one had not seen before. The word ‘durchhalten’ says it all: it is perseverance and pushing through in one. The guys visited all the offices in Dakhla day after day declaring that they were here in order to either go South or else just stay. After the local uniforms realized that there was only one way to get rid of these Germans, they produced a permit and gave our friends military escort to the Mauritanian border. The last 40 kilometers they had to cover themselves. Right through the minefield. And so it happened one day in the early 90s, on a winding path between dune rows, that a Mauritanian soldier and a few stubborn Germans with 2 old Mercedes stood face to face in the middle of nowhere.
The soldier took them to a border post just around a corner. A ramshackled loft made of wood and corrugated iron and old oil barrels with a very long antenna.
 
The minister is at a wedding
The soldiers were completely flabbergasted and wanted to send our friends back. These only had one answer: "We have come here from Berlin heading for Dakar and are not going back. We will wait for permission right here." There was a lot of wiring with various, perhaps relevant, ministries in Nouakchott. When after a few days it was sort of clear which ministry felt competent, the following message came: 'the minister is at a wedding and maybe in the office again in 3 days'. Thus, our boys had been there for almost a week. Food and water ran out and the military shared their scarce supplies with these wondrous adventurers. After a week of camping in no man's land the redeeming word came: 'let them through and stamp their passport.' Recently this came in my mind; Mauritania is one of the few countries ruled by nomads. Would that have influenced the decision to let pass these tough wanderers? The minister was first and foremost clan chief of one of the big nomadic tribes ...
Anyway, anyhow, the road through the Sahara was open!
 
 50 years after Rommel a major German victory in the Sahara. The 'Durchhalte principle' hat wirked. The magazine article concluded by stating that the western route was born.

So, now go
When, after reading this article, I realized that I had been waiting a few years for no reason it was quickly settled. A month later I was on my way.
This blog was the first in a series on Western Sahara. More to come.

---